Wodospad.

Ocknęła się, przerażona wypłynęła na brzeg, tak- bała się wody. Otrzepała się z tych obrzydliwie mokrych kropelek i ruszyła w stronę jak najbardziej oddaloną od wody.

Przez idiotyczną wodę było jej zimno. Zaczęła cała drżeć, dla rozgrzania się ruszyła galopem wzdłuż 'jeziorka'.

Zakręciła i popędziła galopem w stronę łąki, miała nadzieję, że zanim dobiegnie do celu, będzie już sucha.

Pojawił się wolnym krokiem nad wodospadem, cośwyraźnie ciągnęła go w tym kierunku. Wszedł do wody zachowując się jak w transie. Spojrzałw górę, odserując spadającą wodę. Po chwili podszedł jeszcze bliżej, tak że teraz był pod samym 'prysznicem', jużcąły mokry. Chciał zmyć z siebie okropnąpostac, która wciąż go nękała, lecz to jeszcze bardziej pogorszyło sprawę.

Jakaś niezwykłą siła wciagnęła go pod wodę. Tak, to musiało kiedyś nastąpić, był w końcu Władcą Piekła. Ta niesamowicie potężna moc wciągnęła go doszczęnie, teraz stał się samym szatanem. Zmróżył oczy, nawet nie póbując sięratować. Wiedział, że nie da rady, wiedział również, że jako zasłużony sługa swojego potężnego pana, przeżyje, nic mu się nei stanie.

Ogarnęło go dziwne uczucie. Usłyszał głos, znów ten sam, tym razem bardzo wyraźny.
"Valentino." - powiedział którko owy głos, a scena ta powrótzyła się kila razy. Hardcore poczuł napływ gorąca, jego krew płynęłą szybciej, tętno również przyspieszyło.

/ Nie no spoko, Hardzik nie urze, tylko taka mała metamorfoza xp

Po chwili wszytsko ucichło, a ciało ogiera wypłynęło na powierzchię. Ułożył się na skale, z trudem łapiąc powietrze. Czuł się jednak doskonale, niczym nowonarodzone źrebię, przed którym jeszcze całe życie pełne niespodzianek. Parsknął i zarzucił morką grzywką.
- Valentino. - powtórzył słowa, które jeszcze przed chwilą słyszał w swojej głowie. Uśmiechnął się pod nosem.

Podniósł się i otrzepał z wody. Zgnaszowałsię po czym pścił dziwkim galopem, oj tak, czuł się świetnie. Nie był już tym samym ogierem

Jej postać zasnuta gęstą mgłą wędrowała poprzez las, dochodząc tutaj. Westchnąwszy na widok swego ukochanego miejsca ruszyła w jego stronę. Mimo, iż było tak dobrze zamaskowane wszyscy wiedzieli o jego istnieniu... dlaczego? Kiedy panowała tu wszechobecna cisza znacznie lepiej mógł poczuć się osobnik znajdujący się w tym miejscu. Klacz zaprzestając rozmyślań zawędrowała na sam szczyt. Powoli wychyliła się znad klifu, po czym rzuciła w głębiny. Przez jej głowę przeleciało tysiąc różnych myśli, lecz ostatnia, jakże wydająca się rzeczywistą zawołała:
- Co ty u licha wyprawiasz?!- Co wstrząsnęło ciałem siwki. Głos był tak dobrze jej znany, tak realny, jakby jego posiadacz stał tuż obok, ale za późno. Pod wodą klacz poczuła przeszywający ból. Lodowata woda wstrząsnęła ją na nowo. Nogi powoli drętwiały, jednak zdążyła dopłynąć do brzegu. Ułożyła się bokiem płytko oddychając. Co ona właściwie wyprawiała?! Sama ze sobą tocząc walkę skuliła uszy maksymalnie.

Promienie słoneczne próbujące przedostać się przez gąszcz koron drzew, w końcu docierający do sennej siwki dało znać, iż nastał nowy dzień. Straciła przytomność? Możliwe. Klacz jednak nie czuła się lepiej. Co więcej jej nogi nadal drżały, oddech był płytki a przy tym szybki. Nie mogąc wziąć pełnego wdechu zatracała się powoli. Zmrużyła oczy, jednak po chwili usłyszała coś, co otrzeźwiło jej umysł.
- To nic nie da...- ciągnął powoli dobrze znany jej nisko, chropowaty wręcz głos.- Udowadniasz tylko jaka jesteś bezbronna... i zarazem lekkomyślna- skwitował z nutą pogardy głos. Klacz chcąc się poderwać na nogi poniosła klęskę, bowiem jej ciało miało inne zamiary. Leżąc bezwładnie na brzegu doszła do wniosku, iż teraz jest zdana na łaskę, bądź niełaskę każdego przechodnia. Zatracając się w melancholijnej ciszy straciła ponownie poczucie czasu. Może minęła minuta? Może dwie... a może godzina. W każdym razie ciszę tę przerwało głośne warknięcie. Najwidoczniej ktoś lub coś ją obserwowało. Tym razem ciało posłuchało, a właściwie zadziałało odruchowo. Wstała momentalnie, rozglądając się na boki z niepewnością, a może strachem? Cóż, teraz nie mogła go kryć, nawet nie potrafiła. Powoli postawiła jeden krok w tył, kiedy warknięcie powtórzyło się, tym razem wyraźniej i jakby agresywniej. Klacz przez przypadek trąciła kamień, który wpadł do wody, a ona nie świadoma tego, że sama to spowodowała strzeliła z zadu, po czym ruszyła gwałtownie przed siebie. Obserwator nie omieszkał ciągnąć swe zajęcie, ruszając za nią w pogoń. Ona słyszała jedynie trzask gałęzi pod swoimi kopytami wraz z łomotaniem serca, który wydało się zaraz wyrwać z ciała klaczy. Nagle stanęła, niczym marmurowy posąg - przed nią o to stał wodospad. Czyli krążyła w kółko. Nie chcąc tracić ani sekundy parsknęła tylko zatapiając kopyta w lodowatej wodzie. Stanął przed nią obraz postaci Valeroy. Podeszła powoli do niej, w nadziei, że owa jej pomoże. Kiedy tylko zbliżyła się do niej rozpłynęła się we mgle. Klacz zarżała litościwie. Czy omamy miały ją dręczyć do końca dni? Czy nie łatwiej oddać się w niebyt? Przyspieszony oddech, bicie serca i bojaźliwe spojrzenie mierzące każdy metr przed jej osobą. Strach, w całej swej okazałości. W tym momencie zza krzaków wyłonił się monumentalny wilk. Klacz zamarła w bezruchu. Jego miedziana sierść błyszczała się w słońcu. On rozwarł paszczę, ukazując rząd ostrych kłów. Na niektórych zauważyła ślady ... krwi. Tak, krwi. Jej źrenice rozszerzyły się. Monstrum powoli zbliżało się ku siwce. Pewnie, co ja plotę. Na pewno jest głodny, pomyślała, mrużąc mimowolnie oczy. Przez jej ciało przeszedł dreszcz, który zauważył drapieżca. Uśmiechnął się pod nosem wzgardliwie, zaś ona zmieszana skuliła uszy, stojąc na przeciw niego.
- Niczym bezradne źrebię ... - westchnęła słyszalnie. Tym razem wilk zaśmiał się cynicznie. Czy chciał jej zrobić krzywdę? Nie wyglądało na to. Jego zachowanie wskazywało na to, iż chciał się nią jedynie pobawić. Zrobił kolejny krok w jej kierunku. Klacz wspięła się momentalnie, by bronić się przed nim. Najwyraźniej mięsożerca miał dosyć przekomarzanek, bo rzucił się na nią, lecz ona uniknęła jego ataku, jedynie pokiereszowana przez jego pazury. Gdy tylko natrafiła się okazja strzeliła z zadu, w nadziei, iż go trafiła, po czym nie zważając na nic więcej wyrwała się galopem. Krew powoli spływała po jej łopatce, piersi, potem upadając na ziemię... Tak zostawiała ślady, ale czy to ważne? Uciekła, bynajmniej była takiej myśli, gubiąc oprawcę po długim biegu. *nmmt*

Przygalopowała, zatrzymała się na skraju lasu i wpatrywała w wodę. Nie miała zamiaru podchodzić bliżej, nie lubiła tego mokrego cholerstwa.

Drgnęła lekko i zaczęła kiwać się na boki. Nie czuła się najlepiej, bolała ją głowa, ledwo widziała i na dodatek niedługo miała zostać zjedzona.
A miało być tak pięknie.

Zimny wiatr rozgarnął jej grzywę i zakręcił by uciec gdzieś w las. Kiedyś zapewne ruszyłaby za nim w pogoń. Teraz nie była tą samą osobą.

Miało nie wiać w oczy nam.

Podeszła tak blisko wody, że czuła jej wilgoć. Wzdrygnęła się, ach jak ona nie lubiła wody. Nagle, ni stąd ni zowąd klacz wpadła do wody. Przerażona zaczęła łapać powietrze wyciągając łeb nad wodę.

Ocknęła się i otrzepała. Z trudem wstała i tak kiwając się na nogach.
-Ktośśś tyyy? -wyjęczała.

Pisnęła, nie wiedziała co ze sobą począć. Oczy miała zalane wodą, było jej zimno i mokro. Zaczęła drżeć, w dodatku dotarł do niej (po raz kolejny) fakt, że ma być zjedzona.
-On mnie zje! -wyszlochała.

Nie odpowiedziała, szlochała dalej niczym źrebak. Chciała w końcu mieć pewność kiedy wreszcie umrze. Trwanie w niepewności było okrutne.

Załkała jeszcze głośniej.
-Niedługo mają mi urwać łeb! -wrzasnęła. -A ty się pytasz co jest?

-Cholera jedna! -uspokoiła się trochę. -Sama nie znam jego imienia, wiem, że zaczyna się na I... -prychnęła, znowu ogarnęło ją puste uczucie końca.